Dobro

Dziś w comedorze spotkała nas wzruszająca sytuacja.

Otóż siedziałyśmy sobie w takim bardzo zwyczajnym miejscu, gdzie trzy stoliki i dwie panie kucharki, gdzies w małej uliczce zupelnie nieturystycznej części Mexico Ciudad, obie w wysłużonych już polarkach i wycioranych drogą getrach. Przed nami leżała empanada. Jedna, bo stres, w którym żyję od jakiegoś czasu jedzeniu nie służy. Siedziałyśmy więc sobie z Gajonem, pogadując o tym i owym, a empanadka pomału wędrowała do małego brzuszka. Gdy skończyłyśmy, podeszłam do jednej z pań, by zapłacić.

– Już zapłacone – uśmiechnęła się Pani zza kontuaru

– Jak to zapłacone – zdębiałam

– Zapłacone. Ci państwo, którzy siedzieli przy stoliku obok właśnie za panią zapłacili.

Przez chwilę mrugałam oczami w niezrozumieniu. Kto? Jacy państwo? A tak, faktycznie siedzieli, kobieta i mężczyzna, oboje w eleganckich koszulach, zatopieni w rozmowie. Nawet się usmiechnęłam do nich, jak wychodzili. Zapłacili?..

Złapałam Gaję i wybiegłam na ulicę. Kątem oka zobaczyłam, jak znikają za rogiem.

Pognałyśmy więc za nimi.

– Prosze Państwa, prosze Państwa! Państwo za nas zapłacili???..

– No.. tak.

– Ale nie trzeba, na prawdę nie trzeba.. Proszę – dyszałam, usiłując wcisnąc im do ręki adekwatny banknot.

– Niech Pani da spokój, nic sie nie dzieje. Prowadzimy tutaj mały zakład stomatologiczny. Chcieliśmy cos dla Was zrobić. Proszę przyjąć. To na prawdę nic wielkiego. Przepraszam, ze nie powiedzieliśmy Wam o tym, ale nie chcieliśmy, byście czuły sie jakoś zobowiazane. A pomagać sobie trzeba. Tak na marginesie.. Może zaglądniecie do nas? Wypijem dobrą herbate, wiem, że w Europie lubią herbatę, a tu w Meksyku o nią ciężko..

Gardło ścisnęło mi się tak, że nie mogłam wykrztusić ani słowa.

Dotknęło nas dobro.

Czyste ludzkie dobro w zalewie zła.