Kłamstwa

– Mamo.. – przywitał mnie od progu skruszony głos mojego dziecięcia – Nie zjadłam śniadanka..
– Jak to nie zjadłaś śniadanka? – zmarszczyłam brwi, jako że temat jedzenia jest sprawą, którą traktuję z wielką powagą – Dlaczego go nie zjadłaś?..
– Bo boli mnie buś! – wyrzuciło z siebie moje dziecko ze zmartwioną miną, dla potwierdzenia faktu kiwając głową – Boli mnie buś..

Zmartwiłam się nie na żarty. Miałyśmy za sobą obie kilkudniowe, żołądkowe przejścia, ale wszystko wskazywało na to, że już obie wydobrzałyśmy. A tu taki zwrot akcji.

Najwyraźniej Gajkę dolegliwości trzymały dłużej niż mnie. Ból pojawiał się po posiłku bądź w jego trakcie, a czasem też znienacka, tak bez wyraźnej reguły – na przykład kiedy szłyśmy przez miasto.
– Mami, boli buś.. – anonsowała Gaja z obolałą miną – No puedo caminar.. (Nie moge iść..)

No więc brałam malucha na ręce, bo po mieście chadzałyśmy bez nosidła, no i zmartwiona tachałam kochane kilogramy przez dobre kilka przecznic, po czym zasapana, stawiając małą na ziemi, mówiłam:
– Kochana, już nie mam siły.. Bolą mnie rączki.. Bolą plecki.. Musisz teraz iść troszeczkę sama.. – na co maluch wznosił swe niebieskie oczęta w górę i jęczał – ale mnie boli buuuus… – no i mama, w akcie desperacji, znów brała stwora na ręce, tachając chude 14 kg przez kolejne przecznice miasta.

Ten dziwny ból przychodził i odchodził, miał niewielkie natężenie, ale pomimo diety i probiotyków ustąpić nie chciał.
Zmartwiona nie na żarty, skonsultowałam się ze znajomym doktorem, posiadaczem dwójki dzieci i wielu znajomych z branży.
– Słuchaj – poradził mi tenże po długiej chwili namysłu – Mówisz, że boli ją jak idzie.. A spróbuj jej wytłumaczyć, że od chodzenia to nóżki bolą, nie brzuszek, bo brzuszkiem się przecież nie chodzi..

Oniemiałam, trawiąc zalecenie. Co prawda od jakiegoś czasu podejrzewałam juz Gajkę o nadużywanie troskliwego serca mamy, ale niepokój jednak podszeptywał: A co, jeśli na prawdę ją boli?.. A jeśli przeoczysz coś ważnego?..

Tak więc przy kolejnym ataku brzuszkowych dolegliwości przysiadłam na progu kamienicy i, biorąc dziecię na kolana, zaczełam klarować:
– Gajeczka, kochanie.. A może Ciebie nie brzuś boli, tylko nóżki? Bo tyle już dzisiaj przeszły, że faktycznie mogą boleć. Bo popatrz, chodzi sie na nóżkach, nie na brzusiu, wiec od chodzenia brzuś nie boli – tylko nóżki. Więc jak Cię nóżki bolą, to powiedz mamie, jak tylko będę mogła, to Cię przez chwilę na rączkach poniosę..

Na te słowa w oku Gai pojawił się błysk i.. nagle, w cudowny sposób dzieć ozdrowiał.
-Tak, nóżki bolą, nie brzuś! – oznajmił radośnie, po czym jak małpka wskoczył na ręce mamy.

Z niewyobrażalnym poczuciem ulgi i zgodnie z umową tachałam Gajona jeszcze dwie przecznice, po czym postawiłam na nogi, bo 14 kg na rękach jednak mocno dawało mi się we znaki.

I tak na jakiś czas ból brzucha przetransformował się w ból nóżek, a matczyne serce oraz portfel (probiotyki!) odetchnęły z ulgą, ale nie na dlugo.

(cdn)