Rok trzeci

Trzy lata temu, 6 maja, wstawałam w podbalickim hoteliku blada i trzesąca się jak galareta. Bałam się okropnie. Zostawiałam całą swoją niekomfortową bardzo, ale wciąż znaną strefę komfortu, wydeptane ścieżki, nasze cztery sciany, wspierajacych mnie z całej siły rodziców i wraz z moja malutka córeczką ruszałyśmy w nieznane. Co nas tam czekać będzie? Czy damy sobie radę? Jak poradzę sobie sama na obcym kontynencie, wśrod ludzi, z których mowy znam raptem parę słów? Jak tam się obie odnajdziemy?

Zabierałam ze sobą caly ból samotnego macierzyństwa, nagromadzoną wielomiesięczną rozpacz, odbierające oddech cierpienie, oceany wylanych łez i morza tych, które jeszcze miałam wylać. Zabierałam ze sobą strach o Gaję, który stał się moim nieodłącznym towarzyszem podróży – tej przez świat i tej przez życie. I zabierałam ze sobą wiarę, że tędy własnie prowadzi mnie droga – do siebie, do świata i do mojej córeczki.

Minęły trzy lata. Śmiało mogę powiedzieć, że to były najpiękniejsze lata mojego życia, choć nie było łatwo. Samotność podróży jest trochę jak medytacja – spotykasz w drodze nie tylko innych ludzi, ale przede wszystkim siebie. Pojawia sie przestrzeń, by spojrzeć w głąb, przyjrzeć się temu, co się czuje, obejrzeć emocje targające serce, zobaczyć swój gniew, strach, bezradność, przerażenie. Stałam się naga względem życia. Samotna podróż jest bardzo prosta. Albo zrobisz coś, albo nie. Nie ma osób, ktore pomogą, które ulżą, które pogłaskają po głowie. Nie. W samotnej podróży jesteś sam i sam pełnisz wszystkie role. Stajesz się dla siebie opiekunem i przyjacielem, rozwijasz uważność na siebie, na ludzi i na świat, zaczynasz widzieć więcej, szerzej, pełniej, a wyimaginowane problemy zastępowane są tymi konkretnymi – jedzenie, spanie, pragnienie, ból otartej stopy.

Dziś samotność jest moim stanem oswojonym, codziennym towarzyszem drogi. Dziś już zapomniałam jak to jest podróżować we dwoje, z męskim, silnym ramieniem obok. I tylko gdy ktoś czasem dołączy się do mnie na chwilkę, przypominam sobie, jak jest łatwo, gdy sie jest razem. Jak wesolo i lekko leci droga. Jak proste się wszystko robi. Ile oparcia można dostać od drugiej osoby, ile poczucia bezpieczeństwa, zaopiekowania. Ale gdy sie jest samemu – też jest dobrze, choć wszystkie te elementy trzeba sobie własnoręcznie dać.

Kiedy jeszcze żyłam w moim starym życiu, byłam panią asystentką na uczelni i panią nauczycielką w ulubionej szkole, mialam ukochanego mężczyznę u boku, pomysł na doktorat, projekty, narty, żagle, góry, ach!.. Dobre życie, prawda? Dobra praca, samorealizacja, rozwój, pozycja społeczna. Po czym, któregos dnia otworzylam fejsbuczka, a tam zobaczyłam artykuł – 5 rzeczy, ktorych ludzie żałują przed śmiercią. Normalnie pomijam takie bzdurki, 5 rzeczy, które należy zrobić, by rozgrzać kochanka, 5 rzeczy, by cebula nie odbijała się po obiedzie czy 5, by wychodować ogórka na balkonie – na bogów, kto to czyta?

Tym razem jednak coś w tym nagłówku przykuło moja uwagę. Otworzyłam. Przeczytalam i zamarlam. Nagle zobaczyłam, że gdyby mi przyszlo umierać tu i teraz – powiedziałabym to samo! I wowczas dotarlo do mnie, że cos z tym moim szczęśliwym życiem jest nie tak. Niby wszystko w porzadku, fajna praca, mieszkanie, mnóstwo planów, ale skąd ten niepokój? Co mnie uwiera? Czego mi brakuje? Skąd ten głosik cichutki w tyle głowy, który zaczał wsączać się w moje myśli natrętnym szeptem:

– Pomyśl.. Czy na prawdę jesteś szczęśliwa?.. Na pewno to wszystko co robisz – robisz bo chcesz?.. A może ktoś Ci powiedział, że tak trzeba?.. Czy to Twoja droga?.. A może to manowce?.. Ślepy zaułek?.. Pomyśl.. – i myślałam. Ale odpowiedz nie przychodziła,  więc dawałam sobie czas  – a może zwyczajnie obawiałam się owej odpowiedzi, bojąc się dokąd mnie zaprowadzi? A potem zaczął się mój prywatny dramat, więc głosik zamilkł w przerażeniu nad ruinami, w które niespodziewanie obróciło się moje stare życie.

Kilka tygodni temu usłużny fejsbuczek znów podsunął mi ten sam wpis. 5 rzeczy, ktorych ludzie żałują przed śmiercią.Otworzyłam i przeczytałam z niepokojem. Spodziewałam się znajomego skurczu żołądka i ataku lęku. Że tracę czas. Że tracę życie. Że znów nie jestem tam, gdzie powinnam. Ale wiecie co? Nic z tego! Odetchnęłam z ulgą. Zrobiło mi się nagle bardzo, bardzo lekko. Bo odkryłam, że gdybym miała umierać dziś, to nie podpisałabym się pod żadnym z cytowanych w artykule punktów. 

Nie tracmy więc ani sekundy. Życie jest takie krótke. Żyjmy tak jak chcemy żyć, a nie tak jak nam każą inni. Oni nie wiedzą czego my pragniemy. Ba, przecież czasem nawet my sami nie wiemy. Słuchajmy więc siebie i idźmy swoją drogą, nawet jak to oznacza wyboje, błądzenie czy zawracanie tuż przed celem, byle tak, by nie krzywdzić innych. Żyjmy pełną piersią, po swojemu, wyżywając każdą chwilę, tak, byśmy – gdy przyjdzie ta ostatnia – mogli pomyśleć z wdzięcznością: „to było dobre życie”.

Tylko tego, a może aż tego, przy okazji początku czwartego roku w drodze życzę sobie i Wam.