Home / Ameryka / Ekwador / Rok trzeci

Rok trzeci

Trzy lata temu, 6 maja, wstawałam w podbalickim hoteliku blada i trzesąca się jak galareta. Bałam się okropnie. Zostawiałam całą swoją niekomfortową bardzo, ale wciąż znaną strefę komfortu, wydeptane ścieżki, nasze cztery sciany, wspierajacych mnie z całej siły rodziców i wraz z moja malutka córeczką ruszałyśmy w nieznane. Co nas tam czekać będzie? Czy damy sobie radę? Jak poradzę sobie sama na obcym kontynencie, wśrod ludzi, z których mowy znam raptem parę słów? Jak tam się obie odnajdziemy?

 

droga

 

 

Zabierałam ze sobą caly ból samotnego macierzyństwa, nagromadzoną wielomiesięczną rozpacz, odbierające oddech cierpienie, oceany wylanych łez i morza tych, które jeszcze miałam wylać. Zabierałam ze sobą strach o Gaję, który stał się moim nieodłącznym towarzyszem podróży – tej przez świat i tej przez życie. I zabierałam ze sobą wiarę, że tędy własnie prowadzi mnie droga – do siebie, do świata i do mojej córeczki.

Minęły trzy lata. Śmiało mogę powiedzieć, że to były najpiękniejsze lata mojego życia, choć nie było łatwo. Samotność podróży jest trochę jak medytacja – spotykasz w drodze nie tylko innych ludzi, ale przede wszystkim siebie. Pojawia sie przestrzeń, by spojrzeć w głąb, przyjrzeć się temu, co się czuje, obejrzeć emocje targające serce, zobaczyć swój gniew, strach, bezradność, przerażenie. Stałam się naga względem życia. Samotna podróż jest bardzo prosta. Albo zrobisz coś, albo nie. Nie ma osób, ktore pomogą, które ulżą, które pogłaskają po głowie. Nie. W samotnej podróży jesteś sam i sam pełnisz wszystkie role. Stajesz się dla siebie opiekunem i przyjacielem, rozwijasz uważność na siebie, na ludzi i na świat, zaczynasz widzieć więcej, szerzej, pełniej, a wyimaginowane problemy zastępowane są tymi konkretnymi – jedzenie, spanie, pragnienie, ból otartej stopy.

Dziś samotność jest moim stanem oswojonym, codziennym towarzyszem drogi. Dziś już zapomniałam jak to jest podróżować we dwoje, z męskim, silnym ramieniem obok. I tylko gdy ktoś czasem dołączy się do mnie na chwilkę, przypominam sobie, jak jest łatwo, gdy sie jest razem. Jak wesolo i lekko leci droga. Jak proste się wszystko robi. Ile oparcia można dostać od drugiej osoby, ile poczucia bezpieczeństwa, zaopiekowania. Ale gdy sie jest samemu – też jest dobrze, choć wszystkie te elementy trzeba sobie własnoręcznie dać.

 

jemy w metrze

 

 

Kiedy jeszcze żyłam w moim starym życiu, byłam panią asystentką na uczelni i panią nauczycielką w ulubionej szkole, mialam ukochanego mężczyznę u boku, pomysł na doktorat, projekty, narty, żagle, góry, ach!.. Dobre życie, prawda? Dobra praca, samorealizacja, rozwój, pozycja społeczna. Po czym, któregos dnia otworzylam fejsbuczka, a tam zobaczyłam artykuł – 5 rzeczy, ktorych ludzie żałują przed śmiercią. Normalnie pomijam takie bzdurki, 5 rzeczy, które należy zrobić, by rozgrzać kochanka, 5 rzeczy, by cebula nie odbijała się po obiedzie czy 5, by wychodować ogórka na balkonie – na bogów, kto to czyta?

Tym razem jednak coś w tym nagłówku przykuło moja uwagę. Otworzyłam. Przeczytalam i zamarlam. Nagle zobaczyłam, że gdyby mi przyszlo umierać tu i teraz – powiedziałabym to samo! I wowczas dotarlo do mnie, że cos z tym moim szczęśliwym życiem jest nie tak. Niby wszystko w porzadku, fajna praca, mieszkanie, mnóstwo planów, ale skąd ten niepokój? Co mnie uwiera? Czego mi brakuje? Skąd ten głosik cichutki w tyle głowy, który zaczał wsączać się w moje myśli natrętnym szeptem:

– Pomyśl.. Czy na prawdę jesteś szczęśliwa?.. Na pewno to wszystko co robisz – robisz bo chcesz?.. A może ktoś Ci powiedział, że tak trzeba?.. Czy to Twoja droga?.. A może to manowce?.. Ślepy zaułek?.. Pomyśl.. – i myślałam. Ale odpowiedz nie przychodziła,  więc dawałam sobie czas  – a może zwyczajnie obawiałam się owej odpowiedzi, bojąc się dokąd mnie zaprowadzi? A potem zaczął się mój prywatny dramat, więc głosik zamilkł w przerażeniu nad ruinami, w które niespodziewanie obróciło się moje stare życie.

Kilka tygodni temu usłużny fejsbuczek znów podsunął mi ten sam wpis. 5 rzeczy, ktorych ludzie żałują przed śmiercią.Otworzyłam i przeczytałam z niepokojem. Spodziewałam się znajomego skurczu żołądka i ataku lęku. Że tracę czas. Że tracę życie. Że znów nie jestem tam, gdzie powinnam. Ale wiecie co? Nic z tego! Odetchnęłam z ulgą. Zrobiło mi się nagle bardzo, bardzo lekko. Bo odkryłam, że gdybym miała umierać dziś, to nie podpisałabym się pod żadnym z cytowanych w artykule punktów. 

Nie tracmy więc ani sekundy. Życie jest takie krótke. Żyjmy tak jak chcemy żyć, a nie tak jak nam każą inni. Oni nie wiedzą czego my pragniemy. Ba, przecież czasem nawet my sami nie wiemy. Słuchajmy więc siebie i idźmy swoją drogą, nawet jak to oznacza wyboje, błądzenie czy zawracanie tuż przed celem, byle tak, by nie krzywdzić innych. Żyjmy pełną piersią, po swojemu, wyżywając każdą chwilę, tak, byśmy – gdy przyjdzie ta ostatnia – mogli pomyśleć z wdzięcznością: „to było dobre życie”.

Tylko tego, a może aż tego, przy okazji początku czwartego roku w drodze życzę sobie i Wam.

 

gaj w namiocie edited

 

 

0 0 vote
Article Rating
Subscribe
Powiadom o
guest

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.

32 komentarzy
Newest
Oldest Most Voted
Inline Feedbacks
View all comments
Natalia
Natalia
2 lat temu

Wspanialy wpis- tez jestem na rozdrożu,bo chcialabym sama z dwójką dzieci (ale juz duzo wiekszych;)ruszyć na miesiąc do USA,ale sie obawiam czy dam rade;) po tym wpisie widzę,ze można wszystko!

Edyta
6 lat temu

Cudowny wpis. Bardzo prywatny i motywujący. Z każdej sytuacji jest wyjście, a Twoje jest genialne: podróże w nieznane z najlepszym przyjacielem podróży: dzieckiem 🙂

Ja swoją przygodę rozpoczęłam dwa lata temu, mając zobowiązania finansowe, płacząc nie wiedząc, jak uporać się z problemami, a dziś… żyję w Barcelonie i planuję kolejną już wyprawę do Brazylii 🙂

Somos Dos - Migawki z podróży Małej i Dużej
Somos Dos - Migawki z podróży Małej i Dużej
3 lat temu
Reply to  Edyta

Edyta, jak ogromnie się cieszę! Nie zaglądałam do tego wpisu długo – dużo zmian i w moim, i w Twoim życiu zapewne nastąpiło… Gdziekolwiek jesteś, ściskam mocno kciuki za Twoje szczęście!…

Aneta
Aneta
7 lat temu

Droga Asiu,
ucieszyl mnie tak pozytywny wpis i zapewne to za jego zasluga zagoscilyscie u mnie w snach. Na krotki czas bylysmy razem w podrozy, nasze dzieci wspolnie sue bawily a my naprzemiennie szykowalysmy posilki. Przekaz z Twojego wpisu zagoscil tez we snie. Eh, ale sie wyspalam 🙂

Monika Howard
7 lat temu

Kobieto wspaniała, jesteś od dziś moją bohaterką (właśnie przeczytałam artykuł u Małgosi Ohme).
Niech Was dziewczyny droga prowadzi pięknie ❤

Somos dos - migawki z podróży Małej i Dużej
Reply to  Monika Howard

Monika – dziekujemy obie (choc spokojnie z tymi zachwytami – my na prawde zwykle jestesmy) Z ciekawosci – jak natknelas sie na artykul u Ohme? On przeciez juz prawie rok ma.. Nie sadzilam, ze jest jeszcze gdzies widoczny..

Monika Howard
7 lat temu
Reply to  Monika Howard

Asiu, artykuł jakoś sam wpadł w moje ręce. Pamiętaj że jesteś niezwykła w swojej zwyczajnosci, szczególnie że jesteście tam we dwie ..na drodze do szczęścia, a nie gdzieś gdzie inni biadolą jak im źle i bez wyjścia Zawalczyłaś o siebie! Zuchu

Somos dos - migawki z podróży Małej i Dużej
Reply to  Monika Howard

Bylam w tym miejscu. Tez biadolilam jak mi zle i bez wyjscia. Bo faktycznie bylo bardzo zle. I bez wyjscia. Ciesze sie, ze udalo mi sie pojsc w kierunku, w ktorym chcialam – słowo „walka” jakos nie jest moje:) Ale za „zucha” dziekuje. Obie dziekujemy <3

Monika Howard
7 lat temu
Reply to  Monika Howard

Proszę bardzo miłego dnia

Szalone Walizki
7 lat temu

Wielkie gratulacje za odwagę i siłę jesteście cudowne ❣❣❣

Magda Sylburska
7 lat temu

Niesamowite, że minęły już 3 lata! Oby kolejny rok minął rownie interesujaco 😀 trzymam kciuki za dalsza podróż, dzięki za tak niesamowitą inspiracje jaką jesteście 🙂

Honorata Omelańczuk

Bądźcie zdrowe dziewczyny! Kolejnych pieknych a przede wszystkim bezpiecznych podrozy! ❤

Agatula Sobolewsky
7 lat temu

Asia! Tesknie! Nagraj cos na WhatsApp!

Somos dos - Migawki z podrozy Malej i Duzej

Już się robi! 😀

Monika Bartman
7 lat temu

Ależ zleciało 😮

Ania
Ania
7 lat temu

Super wpis, my tez niedlugo wybieramy sie w dluzsza podroz z naszymi maluchami. Mamy juz za soba kilka dluzszych podozy ale bez dzieci. Takze jestesmy ciekawi jak to bedzie. Pozdrawiamy cieplo z Norwegii.

Dominica Paloc-Labno

Asia, dla mnie Ty jesteś kobietą tak silna, może nie byłaś nią tego dnia na Balicach, ale teraz potrafisz ogarnąć większość, wszystkiego się nie da 🙂 Cieszę się że wielokrotnie było mi dane z Tobą rozmawiać,bo jest cudowna empatyczna osoba, która kiedyś chciałab6m poznać osobiście, może obie kiedyś wrócimy na Balice 🙂

Magdalena Rysz
7 lat temu

<3 <3 <3 I love You Asia !!!! bardzo się cieszę, że jesteście i że mogę Was czytać !!!! <3 tyle mądrości, tyle jasności w Tobie :) powodzenie dziewczyny w dalszej drodze !

Anna Napieralska
7 lat temu

Dziewczyny-Kolejnych trzech lat dobrych spotkan i dobrych ludzi po drodze! Minimum, bo Gaja habla espanol wiec do zerowki moze pojsc i w mexico i w gwatemali 🙂

Marta BeDe
7 lat temu

Asiu – wszystkiego najlepszego ❤️ Życzę Wam obu samych dobrych doświadczeń w dalszej drodze – niech Dobre Anioły zawsze Wam pomagają!

Marzena Chabowska
7 lat temu

Asiu, jak Ty pięknie piszesz, świadomie, nie można się oderwać. Odwaga w Tobie wielka i apetyt na życie. Powodzenia i buziaki dla Gai.

Somos dos - Migawki z podrozy Malej i Duzej

Czerpalam i od Ciebie Marzenko. Dziekuje. <3

Natalia Weronika
7 lat temu

Gratuluje odwagi. Sama chcialabym miec jej tyle by wyjsc ze swojej ‚strefy komfortu’.Ale powiem Ci, ze Twoj wpis jest duzo bardziej motywujacy niz ten o 5 rzeczach :).

Paulina Bieniek
7 lat temu

Jesteś dla mnie wielką podporą na moich wybojach. Uściski i wspaniałych dróg.

Daria Brzezinska
7 lat temu

JESTEŚCIE NIESAMOWITE – OBIE! Dużo dobrych ludzi, inspiracji i wszelkiej pomyślności. ❤️

Joanna Ambika Sosińska

Asiu, niech Ci się wszystko pięknie układa.. 🙂 <3

Anna Kaczmarek-Kalandarishvili

Pięknie napisane! A Wy same – cudowne! Powodzenia dalej ❤️❤️❤️

Agnieszka Mencel
7 lat temu

cały czas Wam kibicuję!!! Brawo dziewczyny!!!

Agnieszka Skaba
7 lat temu

Brak mi słów Asiu <3 <3 <3

Agata Filipowicz
7 lat temu

Jesteście dla nas inspiracją ,pozdrawiam serdecznie 🙂

x

Check Also

Chica polacca y dia de los Muertos

Live z Meksyku 66 – Dia de los Muertos na cmentarzu w Oaxaca czyli Wszystkich Świętych po meksykańsku

Kochani, na Dia de los Muertos zabieram Was na miejscowy cmentarz. To będzie cmentarz prawdziwy, ...