Kura

Kura umierała dwa dni.

Nim się zorientowałam, że jest z nią tak źle, myślałam, że wysiaduje jaja. Bo i siedziała ciągle w jednym miejscu, i plątało się wokół niej małe kurczątko. Mijałam ją po drodze, nie zwracając specjalnie uwagi. Wysiaduje – to wysiaduje. Odsiedzi swoje i pójdzie z dzieciakami w świat. Że coś jest nie tak, zaskoczyłam dopiero pod koniec drugiego dnia. Przecież kwoka powinna być czujna, łypać okiem na każdego intruza, puszyć się i srożyć, starając sie odstraszyć potencjalne niebezpieczeństwo.

A ta?

A ta nic.

Siedzi wpatrzona w dal, nieruchoma jak głaz. Wówczas przyglądnęłam jej się lepiej.

Wyglądała badzo źle, łysawa na głowie, łysawa na klacie, z odrażającymi parchami i krwawymi wybroczynami przebłyskującymi ze skrzydeł.

Przyniosłam jej wodę, Gaja pobiegła po gotowane ziemniaki. Tylko to było w domu, nadające się dla chorej kury. Dziubnęła trochę. Wody nie chciała. Malec podziubał z mamą, a we mnie wstąpiła nadzieja. Może przeżyje. Maluch przecież potrzebuje mamy. 

Wieczór rozwiał moje złudzenia. Ze śpiwora wyciągnęły mnie rozpaczliwe piski kurczaka. Z latarką wyszłam z chatki. – Mamo, zabierz mnie ze soba! MAMOOO! – gonił mnie krzyk Gajki. Ale nie bardzo chciałam brać przebraną już w piżamę, leżącą w śpiworze małą. Widok który zobaczyłam także nie należał do najmilszych. Kura czołgała sie w agonii, kurczak biegał wokół niej jak oszalały, drąc się w niebogłosy. Serce mi się wynicowywało na ten widok, ale niewiele mogłam zrobić.

W końcu kura znieruchomiała, a maluch wbił się pod jej skrzydło.

– MAMOOOO! – usłyszałam z chatki zapłakany głoś Gai – CO SIĘ DZIEJE???

– Kura umarła – oświadczyłam krótko. Od kiedy przeczytałam artykuł o emocjach zwierząt, nie przechodziło mi przez gardło słowo „zdechła” – Idę po Alejandro. 

– Musimy złapać kurczaka i zabrać go do domu. Zeżre go coś w nocy, jak zostanie sam. Pomożesz mi? – poprosiłam Urugwajczyka, który dopijał z gośćmi herbatę.

Ale Alejandro uznał, że lepiej zawołać babkę. Przyszła Me Pię, popatrzyła na kurę i bez chwili zastanowienia złapała ją za nogę i cisneła w krzaki. A potem wzięła się za łapanie przerażonego kurczaka. Maluch, oszalały ze strachu wręcz fruwał po podwórku.

Złapałam się za głowę.

Babka, zamiast wyciągnąć go spod skrzydła matki i spokojnie zanieść do domu, a potem zająć się martwą kurą – zaczęła od drugiego końca. Po pięciu minutach gonitwy z maluchem zrezygnowała.

Obserwowałam całą scenę z bólem. Bo być może kura wciąż się męczyła. Bo kurzy dzieciak szukał matki. Bo jakoś łatwo przekładałam sobie to cierpienie na to, co się działo w Laosie 40 lat temu. I dzieje się wciąż, chociażby w Syrii.

Gdy babka zrezygnowana poszła do domu, zabrałam Gaję, która w międzyczasie już była przy mnie i zaczęłam szukać kurzej mamy.

Była.

Leżała bezwładnie przewieszona przez przygotowaną do spalenia stertę gałęzi.

Kurczak piszczał rozpaczliwie w ciemnym kącie podwórka.

Wysłałam Gaję po dwie reklamówki. Kura była tak chora, że brzydziłam się jej dotknąć. Ubrałam więc reklamówki jak rękawiczki, wzięłam bezwładnego ptaka w ręce i położylam na ziemi, układając skrzydło tak, by maluch mógł przecisnąć się do środka. Kura była wciąż ciepła.

– Być może wystarczy resztka tego matczynego ciepła i domek ze skrzydła, by maluch przetrwał noc, a jutro pomyślimy, jak mu pomóc. – powiedziałam do Gai. – Już nic więcej nie możemy dla nich zrobić. Choćmy spać.

Mała odwróciła się na pięcie, po czym bez słowa wróciła do chatki.

O świcie, gdy szukałam sprawnego gniazdka do podpięcia laptopa, kura leżała jak ją zostawiłam, a maluch wystawiał dziób spod jej skrzydła. Gdy wstała Gaja, też od razu pobiegła sprawdzić, co z kurą. Ale truchła już nie było. Ani tu, ani na stercie patyków, ani nigdzie w okolicy.

Zniknęła. Przepadła. Tak po prostu wyparowała. Bez śladu.

Odnalazłam ją kilka godzin później w lodówce, obrobioną, poćwiartowaną, przygotowaną do użycia. Podano ją wieczorem w formie rosołku z ryżem i odrobiną marchewki. Liczna rodzina Kapitana spałaszowała ją w mgnieniu oka, bo nic w przyrodzie nie może się zmarnować.  Tak oto kura stała się częścią człowieka, a człowiek za jakiś czas stanie się częścią robaczków, robaczki – kur, a kury?..

I tak mi się wówczas pomyślało, że właściwie to życie nie skończyło się, tylko zmieniło formę, a my wszyscy jesteśmy niczym więcej jak fragmentem buddyjskiego koła życia i śmierci, nieustannie toczącego się przez świat.

Kurczak – sierotka.