Puerto Leguizamo – ludzka wyspa na selwy oceanie..

Pierwszy dzień w Puerto Leguizamo przywitał nas cudowna tęcza. Rozładunek barki trwał, wiec my, skoro świt, wyładowałyśmy nasze plecaczki i ruszyłyśmy w poszukiwaniu schronienia. Bez specjalnego żalu za „El Emigrante”. Pan Kapitan okazał się być Nie_Do_Konca_Slownym_Człowiekiem i nie zadowolił się pięknie wymalowaną maszynownią. Wyśmiałam jego propozycję dopłaty do przejazdu i zupełnie bezstresowo przespałam nas jeszcze jedną noc na barce, ale bezstresowo tylko dlatego, że staliśmy przycumowani do ruchliwego miejsca, a na barce także spała jej obsługa, w tym i członkowie jego rodziny. Więc wiedziałam, że dopłaty nie wyegzekwuje siła. Ale przyznam, że niesmak z tego powodu pozostał mi aż do dziś.

  Wędrowałyśmy przez Leguizamo niespiesznie. Pomimo wczesnej pory czułam wręcz, jak moja skóra zaczyna skwierczeć. Czym prędzej wiec myknęłyśmy do cienia i wlazłyśmy do pierwszego, losowo wybranego hostelu o dumnej nazwie Residencja de los Vjaheros:)))

  Ceny nie wyglądały zachęcająco, ale ze nie chciałam telewizora ani wiatraka i obiecałam oszczędzać wodę, udało się nam zbić kwotę do atrakcyjniejszych 8 mil pesos za noc. Kolczyków w zamian pan nie chciał.

  Szef hostelu we własnej osobie.

  Łóżko zaklepane, czas posilić ciało. Gdzie? Ano oczywiście na Mercado (targ). Zupa z rybek z Putumayo, a na drugie rybka smażona, oczywiście też z Putumayo.. Nie wnikałam z jakiej wody zrobiony był kompot, na wszelki wypadek wyciągnęłam butelkę z mineralną.

  Gaja i Peppa z miejsca znalazły nowe koleżanki, a mama mogła usiąść, odsapnąć i przez chwile nie myśleć o niczym.

  Wyszłyśmy na ulice. Puerto Leguizamo, pomimo swojej etnicznej mieszanki wydawało się być bardzo patriotyczne.

  W tym niezwykłym miejscu istniały w zasadzie cztery środki transportu. Motor, koń, lodka i nogi. Gdy ktoś zapragnął odrobiny luksusu, mógł wynająć jedna z 3 taksówek, jednakże z moich obserwacji wynikało, iż panowie w żółtych autkach raczej wiele okazji do pracy nie mieli. Leguisamo powinno być wiec piękne i ekologiczne. Nic bardziej mylnego. Smród spalin ze starych, niewyregulowanych motocykli gryzł w oczy i dusił w płucach. W godzinach szczytu starałyśmy się z Gaja nie wychodzić na ulice. A jak już, to boczkiem i szybciutko, bardzo uważając, bo motory nie baczyły na pieszych, a drogi miały szerokość 3 może metrów. No i zawsze można było trafić na jakiegoś pijanego od rana, zmotoryzowanego delikwenta, bo statystyki mówią, ze Puerto Leguizamo, niestety, ma jeden z najwyższych wskaźników alkoholizmu.

  Leguizamo bylo maleńkie. Ot, taka wyspa ludzka na wielkim oceanie selvy. Dostać się tam można tylko lódka lub samolotem. W samym Puerto i okolicy jest cale 22 km dróg, wiec królują tu motory i autonogi. I przez te motory Leguizamo straciło trochę na swoim uroku – w godzinach szczytu na ulicach śmierdzi jak w komorze gazowej, a wieczorem trzeba bardzo uważać na przejeżdżające maszyny, prowadzone w większości przez totalnie zaprutych motocyklistów.

  Na obrzeżach Leguizamo spotkałyśmy przedziwne zwierzęta – takie oto krowie rodzinki..

  ..coś na kształt bawołów..

  ..oraz.. no własnie.. jak toto się nazywa?..

  Krowy spotkałyśmy też dużo później, już przygotowane do drogi. Te własnie miały płynąc do Leticia, tam gdzie w pierwotnym założeniu i my miałyśmy się udać.

  Patrzyłam na nie ze współczuciem. Cztery tygodnie rejsu w skwarze i na wodzie, wśród insektów i bez wielkiej możliwości ruchu mi, jako niekrowie, jawiło się jako koszmar.

Szłyśmy wolno brzegiem rzeki. Po raz pierwszy w moim życiu zobaczyłam takie ilości wojska na ulicy. Wojska na serio, nie tylko z dyskretnymi pistoletami, ale z gigantycznymi karabinami, sprawiającymi wrażenie gotowych do użycia. No tak, wszak byłyśmy dokładnie na granicy państwa kolumbijskiego, w dodatku w strefie działalności FARC i rejonie uprawy koki. Po drugiej stronie Putumayo stacjonowało natomiast Ejersito del Peru. Tak żeby wojsko kolumbijskie wiedziało, ze z Peru przelewek nie ma. I przyznam, ze ze smutkiem patrzyłam na te dwa wojska strzegące wyimaginowanej, granicznej linii, oddzielającej od siebie ludzi z dokładnie tej samej kultury, mówiącej dokładnie tym samym językiem, mającej tą samą, długą historię.

Usiadłyśmy z Maluchem nad Putumayo, tym razem z tej perspektywy przyglądając się rzece. Faktycznie, przypominała wielka autostradę. Co chwila przemykały większe i mniejsze łódki, malutkie, lokalne barki i wiosłowe czółna.

A przed nami, po peruwiańskiej stronie, czuwała nad światem gigantyczna Ceiba..