Wypadek

Miałyśmy wypadek. Stłuczkę. Z zasady prawdopodobieństwa wynikało, że wcześniej czy później nas to musi spotkać. Ja miałam nadzieje, ze nie spotka nas nigdy. A jednak spotkało. Wiec dziś jestem bardzo, bardzo wdzięczna, ze żyjemy i generalnie nic się nam nie jest.

W ogóle za tyle rzeczy jestem wdzięczna.

Po pierwsze dziękuję, ze Gaja chora i że kaszle jak stary gruźlik. Bo tylko dzięki temu kierowca poprosił jednego z pasażerów, by się z nami zamienił. Bo my siedziałyśmy z przodu, tuż obok kierowcy, prosto przed nawiewem lodowatego powietrza. Kaszlałyśmy potwornie obie, no wiec przesiadłyśmy się do tył. Kierowca zatankował do pełna i ruszył z kopyta w przód. Niewiele ujechał, bo wpadliśmy w wyjazdowy korek. No wiec rzęzimy do przodu i rzęzimy. I gdy już wyglądało na to, ze droga się przeczyściła, ruszyliśmy dziarsko w przód, po czym wielki, jadący przed nami autobus gwałtownie zahamował. A my nie.

To wszystko trwało sekundę, ale dla mnie wieki. Klatka po klatce widziałam, jak zbliżamy się do busa, jak marszczy się maska naszego collectivo, jak dociera do mnie, ze nie zdążę uchronić Gajki, jak czuje uderzenie bezwładnego bagażnika, który wjeżdża do kabiny i przygniata nas do przedniego siedzenia, jak zaciskam zęby, by nie krzyczeć z bólu, by niepotrzebnie nie tracić energii, tylko z całej siły osłaniać to Maleństwo, to Małe Życie na moich kolanach.

Mieliśmy dużo szczęścia. Jechaliśmy wolno. Gaja wyszła bez zadraśnięcia, reszta z siniakami, niewielkimi zresztą.

Mieliśmy dużo szczęścia, wystarczyło, byśmy jechali trochę szybciej.
..

Żyjemy.
Mamy się dobrze.
Słowo wdzięczność to za mało.