Muszla klozetowa

– Mamooo, ubikacja! O rany, mamuś musze iść do ubikaaaacjiiii!..

 – No to leć. Pewnie jest tam, za kuchnią.

Gaja znika.

– Pomooooocyyyy!… – słysze nagle ryk rozpaczy.

– Co się stało córeczko?.. – dopadam do otwartych drzwi

– Tu jest ta głupiaaaa ubikacjaaaaa! – Gaj zalewa się łzami – Ta europejskaaaaaaaaa! Nie znoszę ubikacji europejskich!… Chcę zwyyyyyyyyykłąąąąąąą!….

Muszla klozetowa europejska w Sundajaya Homestay. Tamanjaya, Java, Sumatra.

Muszla klozetowa „na Małysza”, to jedna z najczęściej wyśmiewanych międzykulturowych różnic. U nas kojarzona z sikaniem za krzakiem, budzi uśmiechy politowania i jest powodem kąśliwych żartów. No bo przecież nic nie równa się z wygodnym siedziskiem, na którym można poczytać książkę, przescrollować fejsbuka czy zagrać w tetrics, przy okazji hodując sobie tłuściutkie hemoroidy. Tymczasem – ubikacja wschodnia, na której działać trzeba szybko i konkretnie, stala się naszą ulubioną, absolutnie bijąc europejską na głowę.

To, co mi w niej najbardziej odpowiada to jej fizjologiczność. Pozycja kucająca wzmacnia parcie, oraz „otwiera” okolicę annusa, w związku z czym defekacja zachodzi sprawniej. Biorąc pod uwagę, że na chroniczne zaparcia cierpi co trzecia osoba w naszym społeczenstwie, czyli obrazowo mówiąc –ponad 3 tysiącom naszych fejbukowych przyjaciół doskwiera ów problem – będziemy mogły zasugerować zainteresowanie się ową pozycją, jako mogącą poprawić komfort życia.

W ubikacji azjatyckiej Gajonkowi najbardziej odpowiada jej wygoda. Gaj wchodzi i samodzielnie załatwia co należy. Najważniejszym jest, że robi to higienicznie i bezdotykowo, na co kładę ogromny nacisk, a jest to możliwe, bo problem zbyt wysokiego tronu zwyczajnie nie istnieje. Osobiście jestem bardzo przeciwna siadaniu na sedesach innych niz domowy i od małego uczę tego samego Gajkę. Nigdy nie wiemy co to za mikroflora rozpanoszyła się w ubikacji i jaki wpływ będzie miała ona na nasze drogi moczowe, rodne, a nie dajcie bogowie – i pokarmowe, gdy z jakiś przyczyn nie dane nam będzie umyć rąk po ubikacyjnej sesji.

Muszla klozetowa azjatycka w Sundajaya Homestay. Tamanjaya, Java, Sumatra.

Woda jednak zazwyczaj jest. Koło ubikacji wybudowane są malutkie zbiorniczki, skad nabiera się wodę czerpakiem i w taki sposób ją spłukuje. Jak nie ma wody w domu (a często nie ma), to nanosi sie jej do wiader i używa dokładnie w taki sam sposób. Nie ma natomiast papieru toaletowego, więc woda i lewa ręka służą do obsługi. Zwyczaj ten w tropikach ma duży sens – myjąc krocze zapobiega się rozkładaniu resztek moczu, który nawet po przetarciu papierem higienicznym wciąż zostaje na skórze, a używanie lewej ręki zapobiega infekcjom pokarmowym. W teorii przynajmniej, bo ja jednak stoję na stanowisku, że tylko umycie obu rąk mydłem może przynieść sukces, samo opłukanie rąk  nie wystarcza. Stąd i mikromydełko, które zawsze mam przy sobie – do mycia rąk po ubikacji, przed jedzeniem i jak się tylko nadarzy okazja.

Także obie z Gajką stałyśmy się miłośniczkami ubikacji wschodu, niemniej jednak – ku ubolewaniu latorośli – nie widzę szans na przeszczepienie jej na grunt polski. Abstrahując już od naszych wielowiekowych uwarunkowań kulturowych i przyzwyczajeń, niezwykle trudnym byłoby utrzymanie takiej toalety w czystości. Tu po prostu przelewa się podłogę wraz z muszlą wodą, a po wizycie mężczyzny nawet spłukuje się ściany, po czym w 20 minutach łazienka robi się sucha, gdzie w polskich temperaturach proces schnięcia ciągnąłby się w nieskończoność. Inaczej też się u nas konstruuje łazienki – tutaj wszędzie są odpływy w podłogach, więc gdy trzeba szybko posprzątać, chlupie się obficie wiadrem i z głowy. W Polsce, w ten sposób sprzątać sie nie da. Także jedyne co nam zostanie w przyszłości, to przestawienie się na europejski styl świątyń dumania, które w naszej strefie klimatycznej są najlepszym dostępnym rozwiązaniem. W końcu przyjemność korzystania z własnej, czystej ubikacji jest uniwersalna dla obu półkul.