Szpital

No właśnie, nigdy nie wiadomo, jaki nam numer wytnie życie. Innymi słowy – my możemy mieć swoje plany, a życie i tak przeprowadzi na nas swój własny, bez oglądania się na nasze potrzeby, ustalenia czy chęci.

Dokładnie jutro o 10 rano miałam wysiadać na terminalu autobusowym w pewnym miasteczku kawał drogi stad – taki był mój plan. Jaki plan natomiast miało życie? Otóż jutro o godzinie 10 bedę leżała na stole operacyjnym, a pewien Bardzo Miły Chirurg będzie odprawiał obrzęd uwalniania mnie od bólu, który zupełnie niespodziewanie dopadł me ciało dzień wcześniej.

Leżę więc w dusznej, ciemnej sali, smyczą kroplówki przypięta do wieszaka, przez cienką igłę do krwioobiegu powoli wsącza się analgetyk, spowijając mój umysł watą otępienia. Podsufitowy wentylator wolno mieli gorące powietrze, smugi swiatła ze szpitalnego korytarza przeciskają się przez zasunięte niestarannie żaluzje, zza okna gada do mnie tropikalna noc.

Tuż obok spi sobie Mały Człowiek. Posapuje i wierci się niespokojnie – znaczy, że czegoś potrzebuje.

-Gajenku?.. Chcesz siku?.. Chcesz pić?..

– Piiiic.. – slysze zachrypły nocą i pragnieniem głos

Sięgam po butelkę, Gaj przysysa się na moment, po czym pada na łóżko i w sekundzie zasypia.

Patrzę na wodę. Też chce mi się pić, okropnie, przeraźliwie. Woda z kroplówki nie wystarcza, to zbyt mało jak na upalną noc.

– Proszę nic nie pić i nic nie jeść – mam w uszach głos pielęgniarki. Od stołu operacyjnego dzieli  mnie jeszcze kilka godzin. Przecież jak wypiję łyk, to nic sie nie stanie. Chyba nic sie nie stanie. Trudno, niewazne. Pociągam łyk, trzymam długo w ustach. Smak czystej wody oszałamia na moment moje zmysły. Wody, której juz w Aleppo nie ma.

Znów nasuwają mi się obrazy. Nie mogę się od nich uwolnić. Po raz setny, tysięczny widzę szpital w Aleppo po ataku. Kolejni chorzy znoszeni do piwnic. Noworodki na ziemi pod kocem. Gąszcz łóżek wydobywany smugami świateł latarek i telefonów. Unoszący się kurz i pył. Znikąd ratunku.

Szczypię się w rękę, ale otumaniony chemią mózg wolno działa. Kadry z filmików znów wypełzają z zakamarków głowy, każąc myślec o tych ludziach tam, w podziemiach szpitala. O bólu, przerażeniu, bezradności, niezrozumieniu.

Jeszcze miesiąc temu jechałam przez świat w zachwycie nad jego pięknem i nad ludzkim dobrem. Teraz leżę w szpitalnym łóżku, obolała swoim bólem, ogłuszona złem, o którym się dowiedziałam i w którym świadomie się zanurzyłam. Nie jestem w stanie się od niego uwolnić. 

W każdym dziecku widze Gaję. W każdej matce widzę siebie. I teraz, leżąć w dusznej, szpitalnej sali patrzę na nią i przerażenie ściska mi serce. Bo możemy mieć swoje plany, a życie i tak przeprowadzi na nas swój własny. I może okazać się nagle, że i my znajdziemy się w złym miejscu i w złym czasie.

W Aleppo.

Ps. Uprzedzajac pytania dodam, ze sprawa jest prosta i powszechna, a każdy chirurg zoperuje mnie jedną ręką, druga popijając kawę. Gajka jest ze mna, czasem z z naszym ukochanym hostem (posiłki, wizyty u znajomych dzieciaków z Rodzinego Domu Dziecka) Jesteśmy w jednoosobowej sali. Z naszego więc powodu strachu nie ma.

Ps. I proszę, ubezpieczajcie się na czas trwania podróży. Życie ma swoje plany. Nigdy nie wiemy jakie.