Zabawki z Pewexu

– Alejandro – zagadałam mojego hosta, obserwując dzieciaki bawiące się na balkoniku naszej bambusowej chatki – jak tu jest z zabawkami? Mają dzieciaki lalki czy samochody?

– Nie ma na to kasy – odpowiedział Alejandro – Zresztą im są niepotrzebne. – dodał, z niejaką wyższością patrząc na moją Gajkę – Wiejskie dzieci w Laosie potrafią bawić się wszystkim – patyczkiem, kamieniem, kałużą, kawałkami traw czy szkiełek. Popatrz zresztą sama.

To fakt. Bawiły się wszystkim. Ale gdy widziałam pożądanie malujące się na ich twarzach na widok starych, wysłużonych zabawek Gai, robiło mi się zwyczajnie smutno.

Jasne, że można się bawić kamykami i trawą.

Jasne, że można puszczać patyczkowe okręty na błyszczących po deszczu kałużach.

Ależ o ile fajniej byłoby też mieć kilka zabawek, prawda?

Nie za wiele.

Ot, kilka. 

Przed oczami stanęło mi moje własne dzieciństwo. Czas, kiedy czekolada była na kartki i miała ochydny smak. Czas, gdy po mięso wyruszało się o 3 nad ranem, a zabawki, które były w sklepach psuły się już następnego dnia. Wówczas to stawałam przylepiona do szyby wystawowej pewnego ekskluzywnego sklepu zwanego Pewexem i długo przez tą szybę się wpatrywałam. Pól centymetra szkła dzieliło mnie od innego świata. Tam na półkach stały długaśne zestawy pisaków w każdym możliwym do wyobrażenia kolorze, rozłożone były farbki, których zawartość wyglądała jak żywcem zdjęta z tęczy, były kredki woskowe, ołówkowe i pastelowe, małe i duże, grube i chude, ułożone w przejźroczystych, kolorowych pudełeczkach w rzędach i stosach, przyciągające jak magnes swą paletą barw. 

Były i zabawki – dokarmiające intelekt klocki Lego, piękne, otoczone burzą włosów lalki Barbi, błyszczące samochody sterowane pilotem i mięciutkie misie, które przytulałam wzrokiem, oddzielona od nich przejźroczystą taflą szyby.

Było tam i wiele innych zabawek, w które porywały porywały wzrok, działały na wyobraźnię, rozbudzały pragnienia.

Patrzyłam na to wszystko łakomie, z wielkim pożądaniem małego dziecka, marząc, że któregoś dnia dostanę do swych małych rączek te pisaki wielobarwne, albo kredki, albo taką laleczkę piękną, co mówi mama, albo choc takiego misia malutkiego, którego mogłabym przytulać do poduszki.

Nigdy w życiu nie zapomnę tego pożądania i zimna peweksowskiej szyby, o którą opierałam czoło.

A potem szłam się bawić tym co miałam.

Bo jasne, że można się bawić kamykami i trawą. Niewątpliwie uczy to kreatywności.

Ale o ileż fajniej byłoby – oprócz tego – mieć kilka takich pięknych, kolorowych zabawek, prawda?

Nie za wiele.

Ot, kilka.

Zabawki z Pewexu byly obiektem pożądania niejednego z nas. Obiektem pożądania dzieciaków z laotańskich wiosek są po prostu zabawki. Jakiekolwiek.

Ps.

Gdyby ktokolwiek miał ochotę wysłać zabawki/przybory szkolne/ pieniądze/cokolwiek, tutaj jest pocztowy adres:

Nola Guesthouse
Kasi Post Office
Kasi District
Vientiane Province
LAO PDR

Z dopiskiem: Alejandro – 29391738, dzięki czemu urzędnicy zadzwonią do niego z informacją, że paczka dotarła.

Nim wyślecie paczkę, rzuccie także okiem na aktualne przepisy celne, tj co można, a czego nie można umieścić w paczce. Obawiam się też, że sytuacja na wiosce w Laosie długo się nie zmieni, wieć każda Wasza pomoc, nawet za kilka lat, będzie bardzo ważna.