The Border Adventure Camp

The Border Adventure Camp. Decyzja.

Do hostów w Kandy czyli w lankijskim Krakowie nie miałyśmy jakoś szczęścia. Mimo, że wysyłałam mnóstwo zapytań, wszystkie spotykały się z odmową. Gdy więc nadeszła pierwsza akceptacja, podskoczyłam aż z radości.

– Gajka, znalazłam na nas hosta! Nie ma referencji, ale ma takie cudowne zdjęcia przy ognisku, i namioty tam są, i płynie rzeka, i góry obok..

– I zaakceptował nas? – zapytała z zainteresowaniem Gaja

– Tak, ale chyba tylko na dwa dni.. Jedziemy?

– Tak mamusiu! Jedźmy nad rzekę, w góry, pod namiot!

– Ojej! On pisze, że ma tam hotel..

Minka Gajki wydłużyła się, głos zadrżał od przeżytego zawodu.

– Hotel?.. To nie będziemy mieszkać w namiotach?.. Nie będziemy palić ogniska?..

– Chyba jednak nie, ale już piszę do hosta..

– Może choć gorącą wodę w prysznicu będzie miał.. – Gaj natychmiast zracjonalizował sobie niepomyślny przebieg wydarzeń – A ognisko sami sobie zapalimy nad rzeką, co mamusiu?..

– Gaj! Są namioty! Będzie ognisko! Jest rzeka!

Decyzja jest więc natychmiastowa! Choć obóz leży 30 km za Kandy, i tak jedziemy!

Lankijski pociąg, 3 klasa. W drodze do The Border Adventure Camp.

Ulapane. Dworzec kolejowy. Późny wieczór.

– Mamo? Host przyjedzie po nas? – zapytała zmęczona wielogodzinną drogą Gaja

– Myślę, że tak. Obiecał przecież.

– No ale go wciąż nie ma.. – zauważył przytomnie maluch

Zapadał zmrok, cykady swierszczały jak opętane. Niestety, również jak opętane cięły komary.

– Gajuś, ubieraj długie spodnie i bluzkę z długim rękawem. I jeszcze spray, poczekaj! – spryskałam moją córkę zapamiętale, a potem popsikałam siebie. Denga w tropikach jest całkowicie realną chorobą, trzeba chronić się przed nią z całych sił.

Host wciąż nie przyjeżdżał, ale na szczęście odebrał telefon.

– Nie dam rady, robotę mam! – rzucił krótko – Weźcie tuk tuka! The Border Adventure Camp!

No dobra, niech będzie tuktuk. Niestety jedyni dwaj kierowcy, palący na spółkę papierosa, dali nam ceny z kosmosu. 500 rupii to rozbój w biały dzień, a raczej w czarną noc. Byłam tak wkurzona, że aż się trzęsłam.

– Przesadzili! – komentowałam do Gajki – Grubo przesadzili! Myślą, że jak noc i biała jest z dzieckiem, to od razu ją w bambo robić można!

Cena była faktycznie mocno zawyżona. Od hosta wiedziałam, że nocny kurs do The Borders kosztuje maksymalnie 200 rupias.

– Idziemy Gajuś piechotą – zdecydowałam wreszcie – może złapiemy kogoś uczciwego po drodze!

Ruszyłyśmy. Za nami ruszył tuktukarz.

– Gdzie idziecie?

– Do obozu! – rzekłam wkurzonym głosem – Gdzie mamy iść?

– No to wskakujcie, podwiozę Was do zakrętu. Nie, nic za to nie chcę. – dodał widząc, jak otwieram usta by ostro odpowiedzieć na zaczepkę. Przed chwilą przecież za kurs chciał 500 rupii – I tak w drugą stronę jadę, do domu. Wiec do głównej drogi Was podrzucę i rozstaniemy się bez żalu.

Popatrzyłam podejrzliwie, ale propozycję przyjęłam.

Cztery minuty później byłyśmy przy głównej drodze.

Sklep, Amal i motocyklista

– Mamo, pić mi się chce..

Też mi się chciało. Ciepła woda w bidonie już nie zaspokajała pragnienia. Wielogodzinna podróż zaczynała dawać się nam we znaki, energia spadała, w głowę i w nogi zwolna wpełzało zmęczenie.

Na szczęście tuż obok drogi ciepłe światło lokalnego sklepiku wabiło nocnych klientów. Przez otwarte drzwi widać było mężczyznę w motocyklowym kasku, który wyjmował coś z lodówki.

– Mam ochotę na jakiś sok, Gajonku.. – przełknęłam ślinkę.

– I ja też.. – dodała Gaja, patrząc tęsknie w stronę lodówki

– Chodźmy – zdecydowałam – Kupimy też coś na kolację. Za pół godziny najdalej powinnyśmy być w obozie.

Gdy weszłyśmy w krąg światła, wszyscy obecni w sklepie spojrzeli na nas ze zdziwieniem. Widocznie dawno nie było tu białych turystów, a szczególnie samotnej dziewczyny z dzieckiem.

– Hello! – zawinięta w zielone sari sprzedawczyni powitała mnie kiepskim angielskim – Where from? (Skąd?)

– Z Polski! – odpowiedziałam z uśmiechem – Sok poproszę pomarańczowy. I ten sos. I makaron. O, i tą czekoladę z orzechami!

Oczy Gajenki zalśniły spod wysokiej lady. Kupowanie czekolady przez mamę należało do rzadkości.

– Proszę.. Proszę.. – Sprzedawczyni układała produkty na kontuarze, uśmiechając się przyjaźnie. Dwójka miejscowych klientów, zaspokoiwszy ciekawość, zajęła się studiowaniem zawartości półek – Where go? (Gdzie idziecie?) – zapytała zaciekawiona – Where husband? (Gdzie mąż?)

– The Border Adventure Camp – odpowiedziałam zmęczonym głosem, nie chcąc znów wdawać się w mężowski wątek – Pani wie gdzie to jest?

The Border Adventure Camp – jeden z tych zielonych daszków stał się naszym domem.

Sprzedawczyni pokręciła głową bezradnie, a wraz z nią dwaj klienci, którzy byli w sklepie. Nie wiedzieli. Dziwne. Ale obóz był na mapie, więc nie pozostało mi nic innego, jak podążać za wskazówkami maps.me, która jako open source działała bez internetu.

– Husband? Where husband? – nie dawała za wygraną ciekawska kobieta

– No husband. – uciełam krótko, dostosowując angielski do rozmówczyni – Husband new family. Single mom.  – po czym uśmiechając się miło spakowałam zakupy do plecaka i wraz z Gajką wytoczyłam się ze sklepu.

Przeszłyśmy już jakiś zacny kawałek ciemnym poboczem, machając czołówką do przejeżdżających samochodów, kiedy nagle zatrzymał się przy nas motor.

– Hej dziewczyny, mogę Wam w czymś pomóc? – zapytał motocyklista i nim zdążyłam wypowiedzieć słowo, dodał – widziałem Was w sklepie, dlaczego idziecie piechotą?

Streściłam więc sytuacje.

– Serio? Ogromnie mi głupio, oni tak czasem wykorzystują turystów. Słuchajcie, pomogę Wam. U mnie w firmie jest tuktuk, zawiezie Was na miejsce.

– Nie, proszę sobie nie robić problemów! To już blisko, dojdziemy!

– Jakie blisko? 3 kilometry to blisko? To jest moja firma, właśnie przed nią stoimy! Zawołam tylko Amala, wyprowadzi tuktuka i ruszamy! No problem!

Do The Border Adventure Camp nie dość, że dojechayśmy tuktukiem z Amalem, to w dodatku w asyście owego miłego motocyklisty. Jeszcze nie zdążyłam podziękować naszym wybawicielom, gdy z góry marszowym krokiem zeszła czwórka mężczyzn, ustawiając się w rzędzie przed obozem. Jeden z nich wystąpił z szeregu, zamienił parę słów z motocyklistą, uścisną nam wszystkim ręce, po czym rzekł:

– Witajcie w obozie! Zapraszamy na kolację!

Nie zdążyłam jeszcze odpowiedzieć, gdy zza mężczyzn dobiegł mnie radosny głos Gai:

– Mamo! Mamo! Są namioty! Jest ognisko! JEST ŚWIETNIE!!!

Najwyraźniej byłyśmy w domu.

Ciąg dalszy historii przeczytacie w tekście pt. „Zespół stresu bojowego”.

Kochani, jeśli wybieracie się na Sri Lankę lub gdziekolwiek indziej w Polsce czy na świecie i rozważacie rezerwację noclegów na booking.com, będę bardziej niż zobowiązana, jeśli do tego celu użyjecie żółtego okienka znajdującego się pod tym tekstem (na komórkach) lub w prawej, górnej części strony (na laptopach/komputerach). Wy zapłacicie taką samą kwotę, natomiast my – dzięki Wam – otrzymamy mikroprowizję. W ten sposób także wesprzecie nas, blog i nasze podróże..

Z góry serdecznie Wam dziękujemy!