Wdzięczność

Uwielbiam nieprzewidywalność podróży i przygodę wpisaną w każdą jej minutę trwania. Lubię zaskoczenia, które przynosi, niespodzianki i zwroty akcji, cieszy mnie niewiadomość tego, co się za chwilę stanie. Pokładam dużą ufność w naszej drodze i – przy zachowaniu podstawowych środków bezpieczeństwa – czekam na te niespodzianki z radością. Pod warunkiem oczywiście, że to będą dobre niespodzianki – bo te niesytmpatyczne zaklinam, by nas omijały.

Te dobre, na szczęście przydarzają nam się dość często. Ot, chociażby zaskoczenie z wczorajszego wieczoru. Szłyśmy już w kierunku domu, wymęczone po całym dniu krążenia po Kuala. Przystanęłyśmy na skrzyżowaniu, szykując się do przekroczenia ruchliwej ulicy, gdy Gaja wskazała mi kogoś oczami. Odwróciłam się. Za nami stała para z dwójką dziewczynek niej więcej w jej wieku.

– Na pewno tędy mamy iść? – usłyszałam głos kobiety.

Polacy!!!

– Dzień dobry! – od razu się przywitałam, z uznaniem myśląc spotkanej parze. Podróż z dwójką dzieci na drugi koniec świata to nie przelewki.

– A dzień dobry! – zdziwili się rodzice, słysząc polską mowę – Panie na wakacjach?

Od słowa do słowa – popłynęła rozmowa. Na skrzyżowaniu przestaliśmy najpierw sporo czasu, a potem – mimo późnej pory – poszliśmy razem szukać garkuchni. Spędziliśmy wspólnie fantastyczny wieczór – dorośli plotąc o swoich sprawach, dzieci – o swoich. Gdy rozstawaliśmy się o barbarzyńskiej, głębokonocnej porze, smutek rozdzierał nam serce.

– Szkoda, prawda?.. – zagadałam do Gajki, gdy noga za nogą wlekłyśmy się w kierunku naszego domku – Fajnie byłoby spędzić jeszcze troszkę czasu razem..

– Uchu!.. – przytaknęła Gajka – Szkoda.. Ale wiesz, mamuś – dodało moje dziecko dzielnie – I tak się cieszę, że choć ten wieczór mogliśmy spędzić razem.. Że się spotkaliśmy.. Że stanęliśmy na tym skrzyżowaniu i ich usłyszałam.. Bo mogłam ich nie usłyszeć, mogłaś do nich nic nie powiedzieć, mogli stanąć dalej i co wtedy?.. Nie byłoby tego pięknego wieczoru prawda?.. A on był.. I z tego trzeba się cieszyć!..

Tak, z tego trzeba się cieszyć!

Nie płakać za tym, co sie nie wydarzyło, ale doceniać to, co się dostało i dostaje, w każdej sekundzie życia.

„(…) idź, niech cię wiedzie życia nić, niechaj dłonie trzyma wiatr, niczym starszy brat (…)” Rozmowa z synem. Duchy. /Wdzięczność/