Zobaczyłam dziś Gaję

Zobaczyłam dziś Gaję.

Miała co prawda ciemniejsze włosy i brązowe oczy, ale było w niej coś znajomego, coś tak bardzo bliskiego i gajkowego.

Zobaczyłam dziś Gaję.

Wsiadła do autobusu z plecakiem w reku, zatrzymała się przy kierowcy, przez moment szukała wzrokiem wolnego siedzenia, po czym spokojnie ruszyła w kierunku upatrzonego miejsca. Usiadła tuz przed nami. Śliczna, młoda koza, tak dziwnie bliska i znajoma.

Zobaczyłam dziś Gaję.

Zobaczyłam ją za 20 lat, młodą, pogodną dziewczynę, która z plecakiem ogląda świat i serducho moje aż ugięło się od emocji.

Najpierw fiknęło radosnego kozła – że tyle pięknych chwil przed nią. Potem pękło z dumy – za taka otwarta, ciekawa, i mądra jest. Następnie wpadło w czyluść smutku – że niedługo podaży swoja droga. Po czym chlastnęło się opamiętaniem – że już dąży, że tylko chwilowo jej droga splatana jest z moją. A potem znów zaśpiewało z radości – że taki piękny jest jej świat i że być może, kiedyś zechce się swym światem ze mną dzielić.

– A może nie będzie chciała podróżować – podszepnął mi rozsadek – po co wyprzedzasz czas? Może wybierze inne życie, takie, jakie znałaś przez wiele lat, być może wybierze pracę w sklepie, w fabryce, w korporacji, w Polsce, w świecie, a może przez internet?.. Być może będzie realizować się w przedszkolu, być może będzie badać planety, grać na saksofonie, albo śledząc, co w mikroskopie piszczy, w ogóle nie będzie interesowała się tym, co za miedzą?..

Nie ma co wybiegać w przyszłość. Cokolwiek wybierze – będzie to jej wybór. Byle byłaby szczęśliwa z tym wyborem. A jak nie będzie – byleby umiała zawrócić z obranej ścieżki, nie oglądając się na włożony w Drogę trud i czas. Byle był szczęśliwy ten mój ancymon mały, ten stworek drzemiący na moich kolanach, w gwatemalskim chicken-busie, pomimo jazgotu discolatino i wybojów, które podrzucają nas pod sufit. Byle była szczęśliwa ta moja dziewczynka, pełna światła i radości, tak jak ta dziewczyna, która pogodnym wzrokiem szukała dla siebie miejsca w autobusie.