Pirat drogowy

Tej nocy przeszłam kolejny próg wtajemniczenia podróżniczego. Po drogach Ameryki Południowej sądziłam, że niewiele mnie już zdziwi. Wspinałam się tam wąskimi andyjskimi półeczkami na pięciotysięczne przełęcze, a potem, przez kolejne 6 godzin zjeżdżałam w dół, na wysokość tysiąca-tysiąca pięciuset metrów, tylko po to, by przekroczyć płynącą doliną rzekę. Następnie kolejne 6 h wspinałam się pełnymi dziur, wąskimi serpentynami na kolejną przełęcz, by potem znów zakrętasami – modląc się o wciąż sprawne hamulce i brak lawin błotnych – zjeżdżać do docelowej wioski. Tak wyglądały nasze podróże i dlatego między innymi stopowanie ograniczyłam tam do minimum. Odległości, wysokości nad poziomem morza, niskie temperatury oraz wiek Gajki nie sprzyjały temu rodzajowi podróżowania. Kupowałam więc grzecznie bilet na autobus, brałam do środka śpiwór, termos z gorącą herbatą i kilka kanapek na noc i tak przemierzałyśmy niewielkie na mapie odległości, które w rzeczywistości zabierały nam 10 – 15, a czasem 24 godziny. Dane nam było jeździć po drogach uważanych za najbardziej niebezpieczne na świecie (Droga Śmierci /klik/), ale i za najbardziej malownicze, zapierające dech w piersiach potęgą gór i rozmachem przyrody.

Potem, gdy wjechałyśmy w Ameryke Środkową, nie było już tak zle, a w Meksyku było wręcz dobrze. Także ani Laos, ani Kambodza, o rozwiniętych Tajlandii, Malezji i Singapurze nie wspominając nie dostarczyły nam takich emocji, jak ta noc.

To był kosmos.

Przejazd z Dumai do Pintu Langit Jae wzniósł mnie na kolejny pułap wtajemniczenia drogowego i mam nadzieję, że na kolejne już nigdy w życiu się nie wzniosę. Przez całą noc klęłam i modliłam się na zmianę, a to co robił kierowca sprawiało, że pot ze mnie kapał – bynajmniej nie z gorąca. Krótko mówiąc – kierowca był wariatem. Podobnie chyba jak wiekszość prowadzących w tą noc.

Pirat drogowy czy zwykły kierowca?

Pamiętacie starą Zakopiankę?

No, to sumatryjska krajówka jest wielkości jej jednego pasa. Na tym pasie jadą z jednej i drugiej strony cieżarówki, autokary, autobusy, samochody i motory. I my, w tym cholernym busiku. 300 km drogi zabrało nam 10 h. Koleś gnał jak szalony, wymijał na trzeciego (!!!), ile razy szliśmy na czołówkę – nie zliczę, a raz tak wszedł w zakręt, że ostatkiem tarcia opony sprzeciwiły się niosącej nas w ciemność sile odśrodkowej.

A ja sobie myślałam, że kupimy tu motor i motorkiem sobie przez Indonezje przelecimy hłe, hłe, hłe..

Skóra mi cierpnie przed kolejnym przejazdem, bo odnoszę wrażenie, że tu każdy kierowca to pirat drogowy, a opisywane przeżycia nocne wkrótce staną się moją nerwową codziennością. Na wszelki wypadek kupię już bilet na dzień, bo w nocy i tak nie dam rady zasnąć.

A tymczasem pozdrawiamy z Pintu Langit Jae, malutkiej wioseczki schowanej w sumatryjskich górach.

***

Post scriptum

Zapraszam na kilka migawek ze zwykłego-niezwykłego życie w Pintu Langit Jae. Coś czuję, że zatrzymamy się tu na dłużej 😉

Pintu Langit Jae to mała wioska obok Padang Sidempuan na indonezyjskiej Sumatrze. Tu właśnie przywózł nas pirat drogowy. 😉

Gaja natychmiast została otoczona przez miejscowe dzieci. Sumatra, Indonesia.

Język dzieci jest najbardziej uniwersalnym językiem na świecie. Sumatra, Indonesia.

Od czasu przeprawy promowej, kiedy oglądnełyśmy wspólnie puszczane tam Gwiezdne Wojny episod VII, Gaja pozostaje pod głębokim wrażeniem Gwiezdnej Sagi. „Niech Moc będzie z Tobą” – trening Jedi, Sumatra, Indonesia

Najbliższy nam wiejski targ, który odbywa się tylko raz w tygodniu. To wielkie wydarzenie w okolicznych wioskach – oprócz zaopatrzenia się w potrzebne produkty można spotkać znajomych oraz skosztować specjalnie na tą okazję przygotowywanych słodyczy i potraw. Sumatra, Indonesia

Lokalny meczet – tylko dla mężczyzn. Sumatra, Indonezja.

Ryż jest podstawą wyżywienia azjatyckich ludów. Nasi nowi hostowie wielkim zdziwieniem przyjęli wiadomość, że w Polsce jemy przede wszystkim ziemniaki, a ryż u nas po prostu nie rośnie. Sumatra, Indonezja.