A mury runą

Opowieść, do której nawiązuję w tekście ukryta jest TU.

Nasza wspólna miłość do Kaczmarskiego datuje się od pamiętnego popołudnia, kiedy to siedziałyśmy na przeciw Marina Sands Bay, wpatrując się w ów gigantyczny hotel, który – razem z Grzybowcami, stał sie wizytówką Singapuru. Przyglądałam mu się uważnie, bo sam w sobie stanowi wielki ewenement – jego bryła, krzyżujące się linie, dodające wdzięku, subtelne wklęsłości. I koncept, i wykonanie tegoż hotelu były bardzo ciekawe. Poza tym coś mi przypominał.

No właśnie, tylko co? Zmarszczyłam brwi. Coś się we mnie otwierało, impulsy przeskakiwały z neurona na neuron szukając właściwego skojarzenia. Nagle aż podskoczyłam!

– Mam! Arka! Popatrz Gaja! Ten budynek wyglada jak nowoczesny pomnik Arki Noego!

– A co to jest Arka? – zainteresowało się moje dziecko. Odpowiedziałam, a historię poparłam stosowną kreskówką. Tam też właśnie, korzystając z powszechnie dostępnego internetu po raz pierwszy puściłam mojej małej Arkę.

Od tego czasu datuje się nasza wspólna miłość do Kaczmarskiego, bo moja prywatna ma korzenie jeszcze w podstawówce, gdy to na radiomagnetofonie marki „Kasprzak” po raz milionowy odtwarzałam przegrane od kolegi taśmy. Gdy więc wrócił do naszego kambodżańskiego domku internet, odpaliłam barda na YouTubie i zabrałam się za obiad. 

 – Mamo! A co to jest zbroja? – Gaj jak zawsze wykazał się czujnością, strzygąc uchem w kierunku komórki.

– To żelazny pancerz, który ma na sobie rycerz.

– A on śpiewa po polsku?

– Tak. Przecież rozumiesz co śpiewa.

– Nie wszystko rozumiem.. A co to są amury?

– Nie amury, tylko mury. A mury runą. Mur, to ściana. Taka ściana jak w domu, ją sie muruje, z cegieł i zaprawy. Albo to ogrodzenie, które się w taki sam sposób muruje – też z cegieł i zaprawy. Takie jakie jest przy szkole, pamiętasz?

Gaja zamrugała oczami.

– A czemu runą?

– Mur jak każda rzecz, może być dobry albo zły, wszystko zależy od nas. Może budować dom i  w tym domu ludzie mogą sobie razem mieszkać, albo może służyć od oddzielania jednych ludzi od drugich.

– Na przykład kogo?

– Na przykład jeden naród od drugiego.  Albo białych ludzi od czarnych. I ci ludzie nie mogą się spotykać. I ponieważ się nie spotykają, to się nie znają. A że się nie znają – zaczynają się siebie bać i wygadują o sobie okropne historie. I się boją jeszcze bardziej. Wyobraź sobie, że Amelka jest za takim murem, a ty Amelki nie znasz. Amelka jest zupełnie inna niż ty, prawda? Ma czarną skórę, a ty białą. Ma czarne, kręcone włosy, a ty blond, falowane. Wyobraź sobie, że się jej boisz.

Gaja parsknęła śmiechem. Amelka to czarnoskóra Brytyjka, jej ukochana przyjaciółka poznana w Tajlandii, z którą spędziła prawie miesiąc na wspólnych harcach.

– No właśnie, niedorzeczne prawda? Bać się Amelki. Ale gdyby była za murem, to byś się jej może bała, bo byś jej nie znała, prawda? No i tak właśnie ludzie się boją tych za murami, bo ich nie znają..

– A jakby muru nie było?

– To by się znali i by się siebie nie bali.

– Wiesz mamo.. To może dobrze, jak te mury runą.. – rzekła po dłuższej chwili się Gajenka.

Post scriptum

Mury. Ile ich było i jest na świecie? Mur na granicy izraelsko – palestyńskiej, zburzony mur berliński, zaplanowany mur na granicy Meksyku i Stanów. Ile takich murów jest w nas? Ile takich murów budujemy? Pracując  w szkole integracyjnej widziałam, jakie bardzo wszyscy na burzeniu murów korzystamy, jak rozkwitają relacje, zrozumienie dla swych wzajemnych potrzeb i akceptacja inności. Dlaczego nie uczymy się z tych doświadczeń?
Wczoraj, przeglądając profil znakomitego reportażysty Wojciecha Tochmanna trafiłam na artykuł, który mną wstrząsnął.(kliknij TU) 

Polska? XXI wiek? 

Mury nie runą same.

Je trzeba rozwalać.

Ale przede wszystkim trzeba przestać je budować.