Ameryka

      „Dawno, dawno temu, tak dawno, że najstarsi huicholscy maraka’ame (szamani) tego nie pamiętają, Ziemia była spowita mrokiem. Nie istniało ani Ciepło, ani Światło, pomijając światło Księżyca, który litościwie odsłaniał przed huicholskim ludem conieco kształtów Ziemi. Huicholom żyło się ciężko, z trudem zdobywali pokarm, marznąc przy tym przeraźliwie. Tak więc któregoś dnia bogowie zlitowali się nad ich cierpieniem i postanowili spotkać się gdzieś, gdzie będzie dużo miejsca i spokoju, by bez pośpiechu i z namaszczeniem rozważyć sytuację. – ...

Zagrzebanej w śpiworze, przykrytej dwoma kocami ani chce się wstawać. Jest jeszcze ciemnawo na zewnątrz, musi być wciąż przed siódmą. Leżę więc sobie pod piernatami, dogrzewana wciąż ciepłą butelką z wrzątkiem, który jeszcze nie zdążył wystygnąć. Jest zimno, przez dużą, zaparowaną szybę nie widać nic. Gema i Simone jeszcze śpią, ale mój budzik odtrąbił już pobudkę. Internetu co prawda nie ma, ale jest laptop i Gaja uśpiona, więc chcę wykorzystać ten czas na kolejną migaweczkę. Rozglądam się wokół. No tak, ...

Po drugiej stronie lustra wita nas stary kamieniołom, olbrzymi parking i ruiny zabudowań. Pomiędzy nimi, gdzieniegdzie widać życie, ale trudno jest nam na pierwszy rzut oka rozróżnic, gdzie to życie trwa, a gdzie dawno umarło. Autobus ustawił się koło wjazdu do tunelu i zapadł w drzemkę, my zaś stałyśmy na środku gigantycznego, wyłożonego kamieniami parkingu, zastanowiając się co dalej.     – Mama, jeść – zaanonsowało moje dziecko, określając nasz kolejny cel. Weszłyśmy w uliczkę koło parkingu, zapomnianą i sennie ...

Do Real de Catorce ostatecznie postanowiłam nie jechać. Zostały nam raptem 2 miesiące wizy, a w tej części meksykańskiej ziemi miejsc do zobaczenia jest mnóstwo, należało więc coś wybrać. O Real de Catroce, oprócz tego, że to święte miejsce Indian Huicholes, słyszam także, że to kultowe miejsce hippisów, backpeakersów tudzież wszelkiej maści turystów. Nie brzmiało to dobrze. W wyobraźni widziałam wysokie ceny i przechadzających się wśród straganów gringos, fotografujących się ze specjalnie do zdjęć wystrojonymi Indianami. Tandeta i cyrk w ...

Asia, która przygarnęła nas na samym początku naszego pobytu w Queretaro, mieszkała na obrzeżach miasta. Aby stamtąd dojechać do części historycznej, należało złapać autobus i 40 minut poźniej wysiąść pod mercado, a potem iść jeszcze całkiem dobrą chwilę. Ale ze w miłym towarzystwie poranek przeciągnął nam się aż do południa, przystanek na mercado (targ), gdzie można kupic obiad w nienachalnej cenie był nam bardzo na rękę. Tak więc wysiadłyśmy w opisanym przez Asię miejscu i stojąc na chodniku rozglądałyśmy się ...

– Mama! MAMA! Mira! Payaco!!! Rozgladam sie wokol. Zmeczona, przysiadlam na podlodze, a z perspektywy podlogi niewiele przeciez widac. – MAMA!!! TU!!! Moj dziec sprawnym ruchem reki nakierowuje moja glowe w pożądaną stronę. – O rany! Faktycznie!   Gaj uwielbia klaunow. Klauni sa wyczuleni na dzieci. Ten z metra od razu dostrzegl bałwochwalczy wzrok Gai.   – O! Kogo my tu mamy! Guera! (Biała! – sposób określania białych kobiet przez Latynosów, określenie pozytywne) Skad jestes? – De Polonia – odpowiada ...

Z Muzeum Templo Mayor, które mieści się przy Zocalo (Rynek) wyszłyśmy wykończone i wściekle głodne. – Mama, jeeeeść! – co rusz dolatywał mnie cienki pisk Gajenki. Stałam na Zocalo i rozglądałam się w koło, rozpaczliwie kombinując, gdzie tu zdobyć choć trochę jedzenia. Zocalo jak Zocalo – budynki rządu na jednym boku, na drugim gigantyczna katedra, sklepy i – jasne, restauracje – ale za ciężkie pieniadze. Ale Meksyk to Meksyk, w odróżnieniu od miast Europy tu ZAWSZE jest ktoś, kto po ...

  Nowy Rok. Wszyscy śpią, zmordowani trudem pożegnania i powitania. Miasto jak wymarle, sklepy zamkniete, comedory zamkniete. My głodne jak wilki. Tu gdzie mieszkamy kuchni nie ma, jest tylko jedna, ledwo rzężąca mikrofala, ot na podgrzanie wody w sam raz. Robimy sobie śniadanko z zapasów, ale po południu burczący brzuch wygania nas na poszukiwanie obiadu. Takiego normalnego, gorącego, z fasolą, ryżem, jajkiem i czymkolwiek innym. Miasto jak wymarłe, ale wierzę, że coś upolujemy. W końcu to Latinoamerica, a utrzymanie się ...

    Ranek.   Ostatni dzień roku.   Gaj śpi, mama już nie.   Mama siedzi i sobie duma, jak zmienialy sie jej noworoczne życzenia i jak bardzo odzwierciedlały one to, co w jej życiu, głowie i sercu sie wydarzało.   W jakiejś tam nieokreślonej przeszłości życzyłam wszystkim szczęścia i radości. Potem minął czas – i życzyłam miłości. Trochę potem – dystansu do życia i odnajdywania słońca nawet w deszczowe dni. Jeszcze potem – zdrowia i odwagi w spełnianiu marzeń. ...

Dziś w comedorze spotkała nas wzruszająca sytuacja. Otóż siedziałyśmy sobie w takim bardzo zwyczajnym miejscu, gdzie trzy stoliki i dwie panie kucharki, gdzies w małej uliczce zupelnie nieturystycznej części Mexico Ciudad, obie w wysłużonych już polarkach i wycioranych drogą getrach. Przed nami leżała empanada. Jedna, bo stres, w którym żyję od jakiegoś czasu jedzeniu nie służy. Siedziałyśmy więc sobie z Gajonem, pogadując o tym i owym, a empanadka pomału wędrowała do małego brzuszka. Gdy skończyłyśmy, podeszłam do jednej z pań, ...