AZJA

Zaśmiecone plaże na Filipinach widuje często. Za często. Lokalne społeczności żyją w śmieciach i nie mają potrzeby zmiany tego stanu, a wynika to z biedy, przyzwyczajenia i zerowej edukacji ekologicznej. Dopiero pojawienie się turystów i perspektywa zysku zaczyna wymuszać wolną zmianę. Ale od początku. Manila to miejsce, gdzie bywamy tylko jak musimy, zostając tam jak najkrócej. Tym razem „najkrócej” rozciągnęło się w długie 3 tygodnie, w trakcie których pożegnałyśmy porę suchą i powitałyśmy monsun, który w jednej chwili zalał Manilę ...

– Wiesz co, Rona? Jutro jedziemy na Cmentarz Północny. Masz ochotę się z nami wybrać? Rona popatrzyła na mnie dziwnie. – Po co chcecie tam jechać? – Zobaczyć groby sławnych ludzi. I spotkać tych, którzy w grobach mieszkają. Pogadać z nimi jak się da. Posiedzieć. Pobyć. – Zwariowałaś? Przecież tam jest niebezpiecznie! Musisz znac kogoś z środka, by tam wejść. Nie możesz iść tam sama! Okradną Cię! Porwą dziecko! Rona raczej nie była panikarą. Jej słowa rozważałam w milczeniu. Były ...

Mieszkamy na blokowisku. Ekskluzywnym, bo ekskluzywnym, ale wciąż na blokowisku. W naszym przypadku to trzy mrówkowce i wspólne, zamknięte podwórko – z dwoma basenami, dwoma placami zabaw, siłownią, małym ogrodem i pokojem na imprezy. Azjatycki standard na osiedlach, gdzie mieszka pracująca klasa wyższa. W naszym konglomeracie ludzie są przemieszani. Są single, rodziny, starsi i młodsi. Są też oczywiście dzieci. Z dziećmi, które od dawna bawią się w swoich grupkach, w końcu Gaja nawiązała kontakt. Z reguły jestem z nią na ...

Emocje dzieci, to temat, który poruszyłam też we wpisie: „Tylko dzieci nie są w klatkach”.   Zauważyłam niedawno, że łatwiej Gajce wchodzić w grupy dzieciaków mieszkających na wsi lub w małych miasteczkach, niż w ekskluzywnych blokach Manili. Nie wiem, skąd to sie bierze. I tu, i tu dzieci mają swoje paczki, a jednak za bardziej otwarte i ciekawe inności uważam dzieci z prowincji. Niemniej jednak wszędzie sprawdzają sie nam łamacze lodu w postaci jakiegoś gadżetu. Świetnie do tych celów nadaje ...

Czy grzeczne dziecko jest w stanie obronić swoje granice? O przedmiotowym traktowaniu Gai przez dorosłych pisałam też w tekstach: Niegrzeczna dziewczynka oraz Nie dotykaj mnie!   Sytuacja pierwsza – Jak masz na imię? – słyszy Gaja po raz milionowy dziewiąty od kolejnej osoby na ulicy. Gaj nie reaguje. – Jak masz na imię? – powtarza głośniej sprzedawca Gaj nie reaguje.  – JAK MASZ NA IMIĘ! – mówi jeszcze głośniej i postanowiając zwrócić na siebie uwagę, łapie Gaję za policzek – ...

Pobieranie krwi to jeden z koszmarnych lęków Gai.  Nie zdarza nam się to często, ot, w ciągu ostatnich 3 lat miało to miejsce może 2 razy. Jednak oba te zdarzenia były tak traumatyzujące, że teraz, gdy Gaja zrozumiała, że czeka ją „krewka”, to prawie osunęła mi się z lęku na ziemię. Gdy więc szłyśmy długimi korytarzami w kierunku punktu pobrań, Gajon trząsł się jak osinowy listek. Jej zachowanie było jak najbardziej zrozumiałe. Nigdy nie zapomnę, jak pobierano jej krew w ...

No i zachorzał mi Gaj.  Zdarza się to nam od czasu do czasu, na szczęście rzadziej, niż częściej. W naszym dormi dzień wstał piękny, choć miły zmrok i chłód w ogóle tego nie anonsowały. Także nic nie anonsowało choroby Gai, która obudziła się, przeciągnęła, popatrzyła na mnie zaspanym okiem i znów zasnęła. Tak, chłodne i mroczne dormi nie nastrajało do dziennych aktywności. Dla mnie jednak taryfy ulgowej nie było. Należało wpakować całe 6 kg wreszcie pachnących świeżością ciuchów z powrotem ...

Uczymy się z Gajenką zegarka. Wiadomo – umiejętność trudna, ale bardzo nam w praktyce potrzebna, bo nie raz zdarzyło się już, że pokrzykiwałam do malucha: – Gajaaaa!.. Która godzinaaaa?.. Gaj wówczas patrzył na pierwszy lepszy dostępny zegar i odkrzykiwał: – Gruba wskazówka na.. y… trzy!  A cienka…  yyy, między dziewięć i dziesięć! A że akurat w naszym podręczniku do matematyki istniał adekwatny rozdział, wyciągnęłam jeden z dwóch naszych kultowych zegarków i rozpoczęłam lekcję.     Rozrysowałam oś czasu, namalowałam dzień, ...

– Iman – zapytałam kiedyś mojego hosta mieszkającego w indonezyjskiej wiosce, na brzegu Cieśniny Sundajskiej – czy Ty nie boisz się tak mieszkać przy samej plaży? – Nie – odpowiedział ze zdziwieniem Iman – A czego miałbym się bać? Cicho tu, bezpiecznie, daleko od cywilizacji. Wszyscy się znamy, każdy obcy jest widoczny jak na talerzu. – Tsunami – odpowiedziałam, dzieląc się swym olbrzymim lękiem – Tsunami? – zastanowił się przez moment Iman – Nie, nie obawiam się. Tutaj tsunami nie ...

  D   Świat jest pełen niespodzianek. Otóż kierowałyśmy się już do domu, zmęczone godzinami w oceanie, gdy zaczepił mnie ubrany na żółto człowiek. Siedział sobie sam na pustej, mocno zaśmieconej działce i patrząc w morze, sączył piwo. – Where are you from, Ate? (Skąd Pani jest?)- zapytał z wyraźnym zainteresowaniem. – From Poland – odpowiedziałam, z góry przewidując dalszy ciąg typowej konwersacji, czyli pytania o długość pobytu w Baler i zagadkową nieobecność męża. Tym razem jednak życie przygotowało niespodziankę. ...